Ελλάδα...

Ο καθένας δικαιούται να έχει την άποψή του για την χώρα μας. Αλλος θέλει να βλέπει τον Παρθενώνα και άλλος τις χωματερές. Αλλος μπορεί να θεωρεί ότι η χώρα μας αντιπροσωπεύεται από πολιτικούς και "επώνυμους" και άλλος από απλούς ανθρώπους της υπαίθρου. Αλλος βλέπει την ομορφιά στον καλλιεργούμενο ιβίσκο  και άλλος στην ταπεινή μολόχα σε ανοικτό  ροζ απόχρωση...

ή...και σε πιο σκούρο...

Κάποιος, πιο "ψαγμένος" ίσως, βρίσκει την ίδια εικόνα και στην μπάμια, στο κίτρινο βεβαίως.

Τελικά μόνο το χρώμα αλλάζει, το σχήμα ίδιο, δεδομένο και μάλλον το βασικό στοιχείο της ομορφιάς που εκπέμπουν οι στήμονες κι' ο ύπερος.

Αυτά βέβαια τα φροντίζει η Φύση, άλλα τα φροντίζει ο άνθρωπος.
Μπορεί να βάφει ή να διακοσμεί με εντοιχισμένα πλακάκια την μάντρα του αλλά μπορεί και να σκεπάζει πιο όμορφα τις ατέλειές της

Καμμιά φορά, πίσω από την ταπεινή μάντρα κρύβεται ο μεγαλύτερος φυτικός θησαυρός, το άνθος της μανιόλας, το μεγαλύτερο, ωραιότερο και πιο ευωδιαστό λουλούδι που παράγει ένα δένδρο.

Ασπρο μεγάλο κ' όμορφο σαν άνθος του θανάτου...
Πλανάται ο θάνατος, ο οικονομικός πάνω απ ΄την χώρα, μικροί, μικρόψυχοι άνθρωποι να μας κυβερνούν σαν πεθαμένοι κσι φόβος προερχόμενος από την έλλειψη πνευματικών ηγετών. Ομως...
Ολα αυτά μας ανήκουν και δεν μπορεί κανένα δουνουτου να μας τα πάρει, ανήκουν στους ζωντανούς κι΄ όχι στους πεθαμένους, ποτέ μου δεν κατάλαβα γιατί τους προσφέρουνε λουλούδια και στεφάνια.
Η ομορφιά όπως την βλέπουμε και την ακούμε, όπως την μυριζόμαστε και την γευόμαστε, η ομορφιά όπως την χαϊδεύουμε τρυφερά είναι αρμονία των αισθήσεων, οι νεκροί παίρνουν μαζί τους μόνο την έκτη, δηλαδή την αίσθηση ότι έχουν αισθήσεις, ενώ δεν τις έχουν.