Καλλιτεχνικά...

Ζηλεύω τους ζωγράφους. Εχουν μια αμεσότητα στην έκφρασή τους και μια γλώσσα περισσότερο κοινή από των ανθρώπων που γράφουν, άσε που δεν χρειάζεται μετάφραση και συχνά ούτε  καν επεξηγήσεις. Κατά μία έννοια είναι περισσότερο "διεθνής" και από την μουσική. Βέβαια είναι υποχρεωμένοι να κουβαλάνε παντου τα σύνεργά τους, περισσότερο ογκώδη από ένα όργανο ή ένα "συγγραφικό" λάπτοπ, αλλά έπρεπε να τηρείται μια  "ισορροπία" μεταξύ των καλλιτεχνικών τάσεων και αυτό είναι το "τίμημά" τους.
Ας δούμε πως "παράγεται" ένα έργο.
Στην αρχή είναι η εύρεση του κατάλληλου τόπου και η γνωριμία-εξοικείωση με αυτόν. Το κολύμπι είναι ένας καλός τρόπος...

Μετά αρχίζει η "δουλειά" , η μεταφορά της εικόνας στο χαρτί. Εδώ χρησιμοποιούνται τέμπερρες

Μια κοντινή ματιά...

 

Και αργότερα τελειωμένο

Τελικά η δουλειά του ζωγράφου είναι μια ανασύνθεση των χρωμάτων της Φύσης όπως η μουσική είναι μια ανασύνθεση των ήχων που παράγει και η γλυπτική μια ανασύνθεση φυσικών υλικών, μόνο οι άνθρωποι των γραμμάτων ανασυνθέτουν ανθρώπινα κατασκευάσματα όπως οι λέξεις.
Κάπου σ' ένα ενδιάμεσο χώρο κινείται η φωτογραφία. Δεν νομίζω ότι πληροί τον ορισμό της Τέχνης, σαφώς όμως μεταφέρει πιστά τα όσα θαύματα παράγουν ο άνθρωπος και η Φύση και έχει το πλεονέκτημα της "ταχύτητας" όταν θέλεις να έχεις "σφαιρική" άποψη ενός θέματος, όπως το κατωτέρω...

Σοφά τοποθετημένο στην τελευταία αίθουσα του καταπληκτικού νέου μουσείου των Δελφών, το άγαλμα του Ηνίοχου αποτελεί την κορύφωση των εκθεμάτων του. Θυμίζει, θυμίζει και τι δεν θυμίζει... την εποχή που η κατασκευή είχε σαν στόχο την τελειότητα και όχι απλά την χρηστικότητα που πολλές φορές αυτοκαταστρέφεται από την "σκληράδα" της πραγμάτωσής της, ενώ η τελειότητα υπερνικά τελικά και τον χρόνο...
Ενα άγαλμα  που " βγάζει" τον καλύτερό μας εαυτό...
μια αναδημοσίευση από τον Μάρτη του 08

Ενα άγαλμα

Το χαλκοπράσινο άγαλμα του Ηνίοχου
άνδρα μικρό, σχεδόν παιδί, σμιλεύει

Ταινία στα μαλιά, των νικητών σημάδι
Γυμνά τα ποδοδάκτυλα, το χώμα δεν πατάνε

Κενό σιωπής μεσ’ στην οχλοβοή της μάχης μοιάζει
Η φρίκη του πολέμου
τον άψογο χιτώνα του δεν διαπερνά

Μιά ηρεμία ακτινοβολεί του σώματος η στάση,
ο ευγενικός τρόπος που τα ηνία κρατά

Σπασμένα τα λουριά.
Άραγε τ’ άλογα είν’ εκεί ή φύγανε ;
Κι’ ο πολεμιστής ;
Κι’ αυτός απουσιάζει...

Να μάχεται σώμα με σώμα παραπέρα
Ή χώμα να δαγκώνει νικημένος ;

Στο βλέμμα η απάντηση
Γυάλινα μάτια, αιχμαλωσία της στιγμής
Που θάνατος και ύπνος με τη ζωή απαντώνται

 

Ενα άγαλμα τόσο ταιριαστό με ότι η Φύση παράγει στην ίδια περιοχή, από την ανθισμένη μικρολεπτομέρεια

μέχρι το σύνολο του δελφικού τοπίου

Αφιερωμένο εξαιρετικά σ' έναν υπέροχο  άνθρωπο που ζούσε εκεί

ΠΡΟΣΘΗΚΗ

Πολύ σύντομα επιβεβαιώθηκα για τους ζωγράφους και την ζήλεια μου (με την καλή της έννοια) προς αυτούς.

Ελαβα αυτό :

Τα στυλό τα έβαλα για να κρύψω τον παραλήπτη.

Η άλλη πλευρά του φάκελλου αφορούσε την αγαπημένη μου γάτα...

Και το εσωτερικό (για να μη σας τρώει η περιέργεια) ένα λουλούδι από τον κήπο μου όπως το "είδε"...

Μερικές φορές το "ευχαριστώ" δεν φτάνει...